Διαστρεβλωμένη εικόνα των όσων διεξήχθησαν στην ημερίδα του Princeton της 10ης Μαΐου για το παιδομάζωμα με τίτλο Παιδιά-Πρόσφυγες από τον Ελληνικό Εμφύλιο Πόλεμο στην Ανατολική Ευρώπη: Εκτόπιση, Αναμνήσεις και η Φυσική Τάξη των Πραγμάτων, επιχειρεί ο επίκουρος καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Κόβεντρι της Αγγλίας, Αλέξανδρος Καζαμίας σε άρθρο του στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ με τίτλο «Ο Νίκολας Γκέιτζ και οι εχθροί της ιστορικής έρευνας ξεσηκώνουν το Πρίνστον. Κυνήγι Μαγισσών με Αφορμή το ‘Παιδομάζωμα’».
http://ta-nea.dolnet.gr/print_article.php?e=A&f=18249&m=P10&aa=1
Με τους χαρακτηρισμούς «εθνικόφρονες», «λαϊκιστές»... προς τα στελέχη της Παμμακεδονικής και διακεκριμένα μέλη της Ελληνο-Αμερικανικής Κοινότητας, ο κ. Καζαμίας ανέλαβε την υπεράσπιση της Δρ. Riki Van Boeschoten στο εν λόγω άρθρο της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ.
Ο Δρ. Καζαμίας δεν ήταν ο μοναδικός που παρίστατο στην ημερίδα του Princeton της 10ης Μαΐου όταν οι δυο ακαδημαϊκοί Boeschoten και Danforth μίλησαν για το «παιδομάζωμα» . Είναι όμως ο μοναδικός ο οποίος παρατήρησε γεγονότα κατά τη διάρκεια της εν λόγω ημερίδας τα οποία ποτέ δεν έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια των εισηγήσεων των ακαδημαϊκών Riki Van Boeschoten, ανθρωπολόγου στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλίας και Loring Danforth, επίσης ανθρωπολόγου από το Bates College της Πολιτείας του Maine.
Ο διεθνώς καταξιωμένος συγγραφέας και δημοσιογράφος, Νίκος Γκατζογιάννης δεν «δοκίμασε να μονοπωλήσει τη συζήτηση», αλλά όταν του δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσει απλώς εξέφρασε τη γνώμη του ευγενικά και πολιτισμένα. Όταν δε ζήτησε να επεκταθεί λίγο περισσότερο από τα 2-3 λεπτά που του κατελογήσθη ότι ανάλωσε , διότι όντως η προσωπική, αλλά και η συγγραφική του εμπειρία (έγραψε το βιβλίο Ελένη) του έδινε κάθε δικαίωμα επεκτάσεως στο επικείμενο θέμα, η απάντηση από τον κ. Γόντικα, συντονιστού της ημερίδας, ήταν αρνητική. Τη στιγμή που δεν υπήρχε αντιπαρατιθέμενη άποψη στο πάνελ, ο κ. Γκατζογιάννης έφερε τη λογική ισορροπία στη συζήτηση περί παιδομαζώματος. Και ο κ. Γκατζογιάννης δεν «απεχώρησε επιδεικτικά», απλώς απεχώρησε ήρεμα και πολιτισμένα, η δε συζήτηση συνεχίστηκε, αλλά οι γνώσεις και απόψεις του κυρίου Γκατζογιάννη αποσιωπήθηκαν στον ακαδημαϊκό χώρο του Princeton.
Πώς είναι δυνατόν ο κ. Καζαμίας να ισχυρίζεται ότι «τα σχόλια που κυριάρχησαν ήταν οι επιθέσεις της Παμμακεδονικής», τη στιγμή που η όλη συζήτηση ρυθμιζόταν από τον κ. Γόντικα και καθείς με τη σειρά του λάβαινε το λόγο; Ο Δρ. Χρίστος Φλούδας ο οποίος προσδιόρισε την έρευνα των δυο ακαδημαϊκών ως ελλιπή δεν είναι μέλος της Παμμακεδονικής. Όπως δεν είναι μέλος της Παμμακεδονικής και ο Δρ. Χρίστος Κατσέτος από το Πανεπιστήμιο Drexel, ο οποίος έθεσε την ερώτηση για την τύχη των παιδιών του παιδομαζώματος που βρέθηκαν στην Γιουγκοσλαβία, αλλά δεν έλαβε ικανοποιητική απάντηση από τους εν λόγω ακαδημαϊκούς, Boeschoten και Danforth. Σημειωτέον ότι ο καθηγητής Κατσέτος σε ανοικτή επιστολή στο ανοικτό φόρουμ συζητήσεως των Modern Greek Studies Association έθεσε προς (υπο)αμφισβήτηση τις εν γένει ανυπόστατες μομφές του κ. Καζαμία και περαιτέρω επεσήμανε την εμφανώς προκατειλημμένη και πολιτικά φορτισμένη φρασεολογία του εν λόγω άρθρου στα ΝΕΑ. http://maillists.uci.edu/mailman/public/mgsa-l/2005-May/005308.html
Όσο δε για τη φωτογραφία παιδιών του παιδομαζώματος στην οποία υπήρχε πανό με λέξεις που διαχώριζαν τα παιδιά σε ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ και ΜΑΚΕΔΟΝΟΠΟΥΛΑ κανείς δεν κατηγόρησε την Van Boeschoten για πλαστογράφηση, απλώς ένα άτομο ζήτησε να ξαναδεί την εν λόγω φωτογραφία. Ο συγγραφέας του άρθρου μας υπενθυμίζει «ότι το KKE είχε αναγνωρίσει τότε τη σλαβομακεδονική εθνότητα ως «μακεδονική». Μην ξεχνά ο κ. Καζαμίας ότι η ανηλεής προπαγάνδα που άσκησε μερίδα της επίσημης ηγεσίας του ΚΚΕ ήταν απαράδεκτη και μειοδοτική σε βαθμό που προκάλεσε κατά καιρούς σοβαρές αντιδράσεις ακόμη και στο εσωτερικό των κομματικών μηχανισμών του ΚΚΕ.
Ο κ. Καζαμίας αναφέρει: « Η Van Boeschoten επίσης δεν ισχυρίστηκε ποτέ ότι οι 130 μαρτυρίες που χρησιμοποιεί στην έρευνά της αρκούν για να αποδώσουν την πλήρη εικόνα του «παιδομαζώματος», αλλά τις παρουσιάζει μαζί με άλλα στοιχεία για να εξετάσει την εμπειρία των παιδιών αυτών αφότου έφυγαν από την Ελλάδα». Στην ημερίδα του Princeton και οι δυο ακαδημαϊκοί επικέντρωσαν την προσοχή τους (και τη δική μας) μέσω φωτογραφιών στην «ποιοτικά» ανώτερη ζωή που απολάμβαναν τα θύματα του παιδομαζώματος στην Ουγγαρία. Επιπροσθέτως τόνισαν πως όταν ξαναγύρισαν στην Ελλάδα οι συνθήκες ζωής δεν ήταν της αρεσκείας τους. Αυτό που παρέλειψαν να τονίσουν οι δυο ακαδημαϊκοί ήταν το γεγονός πως η Ελλάδα εκείνη την εποχή προσπαθούσε να επουλώσει τις πληγές που τις προκάλεσε ο ανταρτοπόλεμος στη διάρκεια του οποίου έχασε την νεολαία της η οποία αφ’ ενός μεν αγωνιζόταν για να σώσει την Ελλάδα από τον κλοιό του κομμουνισμού και αφ’ ετέρου δε πολεμούσε υπέρ του κομμουνισμού και πολλοί από τους επιζώντες αυτής της παρατάξεως χάθηκαν μια για πάντα στις χώρες του παραπετάσματος. Η Ελλάδα μπλέχτηκε σ’ έναν πόλεμο όχι για δικά της, αλλά για ξένα συμφέροντα.
Ο Λάκης Κακαβέτσης, θύμα του παιδομαζώματος ο οποίος τώρα ζει στο Σικάγο, σε συνέντευξή του με την Παμμακεδονική μας πληροφόρησε πως σε ηλικία δέκα χρονών, περίπου πέντε χωριά Καληβρύσι, Λειβαδοτόπι, Γιαννοχώρι, Μονόπυλο και Τρίλοφος της Μακεδονίας είχαν διαταχθεί από τους αντάρτες να καταφύγουν σε ένα κοντινό δάσος της περιοχής τους για να αποφύγουν δήθεν τον εθνικό στρατό. Κάτω από την απειλή πως οι ζωές τους διακινδύνευαν από τον εθνικό στρατό όλα αυτά τα άτομα, περίπου εφτακόσιες ψυχές, κυρίως γυναικόπαιδα, οδηγήθηκαν στην Αλβανία με την υπόσχεση πως θα γυρνούσαν γρήγορα στα σπίτια τους. Οι μετακινήσεις έγιναν σε δυο φάσεις, πρώτα των τριών πρώτων χωριών και έπειτα ακολούθησαν και οι κάτοικοι του Μονόπυλου και Τριλόφου. Κάτω από την απειλή των τουφεκιών οι κομμουνιστές τους εγκατέστησαν σ’ ένα στρατόπεδο αχυρώνων στην Αλβανία. Σε λίγο διάστημα το κομμουνιστικό σύστημα χώρισε παιδιά από γονείς, και έτσι ο νεαρός Κακαβέτσης και η μέλλουσα σύζυγός του, Λαμπρινή, πέντε χρονών τότε, βρεθήκανε στην Αυλώνα της Αλβανίας και ύστερα σε τραίνο (κάτω από δυσμενείς συνθήκες) το οποίο μετέφερε όλο αυτόν τον παιδόκοσμο στην Ρουμανία. Ο κ. Κακαβέτσης, συνεχίζοντας την συνέντευξή του, αναφέρει πως το σύστημα ανέλαβε τη μόρφωση αυτών των παιδιών με καθημερινά μαθήματα, αλλά και μαθήματα κομμουνιστικών φρονημάτων σε εντατικό βαθμό (δυο ώρες την ημέρα και τα σαββατοκύριακα εδιδάσκοντο να μισούν τους Έλληνες συμπατριώτες τους). Μια λίαν πρωία, συνεχίζει ο κ. Κακαβέτσης, παρατήρησε ότι ορισμένα μεγαλύτερα παιδιά έλειπαν από τις καθημερινές τάξεις. Αργότερα έμαθε πως αυτά τα παιδιά είχαν σταλεί πίσω στην Ελλάδα, εφ’ όσον το κόμμα ήταν «πλέον ευχαριστημένο με την επίδοσή τους, για προπαγανδιστικούς λόγους-κυρίως για αυτονόμηση της Μακεδονίας». Όπως μας πληροφόρησε ο κ. Κακαβέτσης στο Σικάγο ζουν περίπου πενήντα άτομα από τα πέντε χωριά της Μακεδονίας που γύρισαν από τις χώρες του παραπετάσματος και είχαν την ίδια τύχη με τον ίδιο.
Η Dominique Eudes στο βιβλίο της Ο Καπετάνιος αναφέρει: "Αυτά τα δυστυχισμένα θύματα, απομακρυσμένα από τις οικογένειές τους και αναγκασμένα να απορροφηθούν στη σλαβική ιδεολογία με εντατική πλύση εγκεφάλου, επεξηγεί σίγουρα την αληθή επέκταση της παν-σλαβικής επέμβασης στην Ελλάδα."
Ο Μάρκος Τέμπλαρ στην ενότητα Historical Background του καινούργιου του βιβλίου γράφει:
...Η Μπάμπα Ντόνκα ήταν θεία της μητέρας μου από το Μοναστήρι. Ο θείος μου Νικόλας, της Μπάμπα Ντόνκα ο πρωτότοκος γιος, στην εποχή της Βουλγαρικής επικράτειας της περιοχής, μια μέρα ενώ ήταν καθοδόν προς συνάντηση ενός φίλου του από γειτονικό χωριό, άτυχα έπεσε πάνω σε βουλγαρικά στρατεύματα. Αυτοί νομίζοντας πως ο Θείος Νικόλας ήταν αντάρτης, τον περιέλουσαν με πετρέλαιο και τον έκαψαν ζωντανό…Οι Γιουγκοσλάβοι κομμουνιστές, θέλοντας να «τιμήσουν» την Μπάμπα Ντόνκα ως μητέρα θανόντος ήρωα, της ανέθεσαν να συνοδέψει παιδιά του παιδομαζώματος από την Ελλάδα στα Σκόπια. Τα παιδιά έπρεπε να μεταφερθούν με τραίνο στη Μπίτολα, Πρίλεπ, Τίτο Βέλες και μετά στα Σκόπια. Πολλά από τα παιδιά ήταν ακόμα μωρά και έκλαιγαν αναζητώντας τη μητέρα τους, ενώ τα μεγαλύτερα που μιλούσαν μόνο Ελληνικά δεν μπορούσαν να συνεννοηθούν με τις γυναίκες που τα συνόδευαν. Το γεγονός πως πολλά από τα παιδιά πέθαναν από δυσεντερία και άλλες αρρώστιες προερχόμενες από πολύχρονες στερήσεις έκαναν την καρδιά της Μπάμπα Ντόνκα να ματώνει. Τα παιδιά ήταν στην κατοχή των ανταρτών με δίχως καμιά ιατρική περίθαλψη για πολύ καιρό...
Στην κατάμεστη αίθουσα του Princeton κανείς δεν θα έμενε ασυγκίνητος εάν όλοι τους γνώριζαν το πραγματικό δράμα του παιδομαζώματος και όχι την ωραιοποιημένη και θετική εικόνα που οι δυο ακαδημαϊκοί προσπάθησαν να μεταφέρουν. Η Ειρήνη Δημοπούλου, θύμα και αυτή του παιδομαζώματος, η οποία σήμερα ζει στον Καναδά, σε συνέντευξή της με τον Γιάννη Μπούγα, αφηγείται:
Πολύ ζωηρά θυμάμαι ακόμη και σήμερα τρεις αποστολές παιδιών που σταμάτησαν στο χωριό μας και έμειναν για να κοιμηθούν σε διάφορα σπίτια του χωριού. Η μια αποστολή είπαν ότι είχε παιδιά από την Θεσσαλία και η δεύτερη από την περιοχή της Κοζάνης. Η τρίτη, και τελευταία αποστολή πού έμεινε στο χωριό μας, όμως ήταν εκείνη πού έχει μείνει πολύ ζωηρά στην μνήμη μου. Ήταν παιδάκια κυρίως από την Ήπειρο. Πιστεύω ότι ήταν ο Μάρτιος μήνας. Εκείνες τις ημέρες έκανε φοβερό κρύο, και φυσούσε δυνατός παγωμένος αέρας όταν έφεραν τα παιδιά στο χωριό μας και τα μοίρασαν στα σπίτια να κοιμηθούν.
Την επόμενη ημέρα οι συνοδοί των παιδιών διάταξαν τους κατοίκους του χωριού μας, του Αγίου Δημητρίου, να φέρουν όλα τα ζώα τους –γαϊδούρια, μουλάρια, και άλογα- στο κέντρο του χωριού. Ακόμη τους είπαν να φέρουν και ότι μεγάλα κοφίνια είχαν. Αυτά πού χρησιμοποιούσαμε για την μεταφορά των σταφυλιών από τα αμπέλια για να κάνουμε μούστο. Στα κοφίνια έβαζαν δύο-δύο, και τρία-τρία τα μικρά παιδάκια πού δεν μπορούσαν να περπατήσουν. Οι μανάδες τους, που τα είχαν φέρει έως εκεί, δεν ήταν δυνατόν να τα μεταφέρουν πια στην αγκαλιά τους ή στον ώμο τους, αφού επρόκειτο να μπουν στην Αλβανία και έπρεπε να τα αποχωρισθούν.
Τα περισσότερα παιδάκια έκλαιγαν σπαρακτικά, και προσπαθούσαν να βγουν από τα κοφίνια και να κατέβουν από τα ζώα. Οι μανάδες των παιδιών έκλαιγαν και τραβούσαν τα μαλλιά τους, Πολλά από αυτά ήταν τόσο μικρά που πρέπει να τα θήλαζαν ακόμη οι μητέρες τους. Καθώς η πομπή ετοιμαζόταν να ξεκινήσει, οι συνοδοί ξεχώρισαν τις μητέρες των παιδιών που είχαν έρθει έως εκεί και τις έσπρωχναν να φύγουν. Αρκετές από αυτές άρχισαν να κλαινε γοερά, να τραβούν τα μαλλιά τους και να φωνάζουν τα ονόματά των παιδιών τους. Οι αντάρτες από την μεριά τους φώναζαν και αυτοί, βλαστημούσαν και απειλούσαν τις μανάδες να πάψουν να τους ακολουθούν. Εμείς παρακολουθούσαμε από το σπίτι μας τις τραγικές εκείνες σκηνές που συνέβαιναν λίγα μέτρα πιο εκεί.
Η κ. Boeschoten σε ηλεκτρονική επικοινωνία μαζί μας μας πληροφόρησε πως είχε διαβάσει κάποια αποσπάσματα της συνεντεύξεως Μπούγα-Δημοπούλου. Δηλαδή η γνωστή ερευνήτρια γνώριζε την άλλη όψη του νομίσματος, αλλά στην παρουσίασή της δεν αναφέρθηκε στην τραγικότητα του δράματος του παιδομαζώματος-και ως ερευνήτρια δεν «έσχισε γη και ουρανό» να βρει την κ. Δημοπούλου, ούτως ώστε το βιβλίο των δυο ακαδημαϊκών να περιέχει την ανάλογη ιστορική ισορροπία; Γιατί αυτή η μονόπλευρη παρουσίαση στο Princeton; Ο κ. Καζαμίας στο άρθρο του Ο Νίκολας Γκέιτζ και οι εχθροί της ιστορικής έρευνας ξεσηκώνουν το Πρίνστον. Κυνήγι Μαγισσών με Αφορμή το «Παιδομάζωμα», αναφέρει: «Η θεσμοποίηση του διαλόγου γύρω από τη συγγραφή της Ιστορίας είναι από τα πολυτιμότερα κεκτημένα των δημοκρατικών μας κοινωνιών, διότι μόνο μέσα απ’ αυτόν μπορούμε ενίοτε να γνωρίσουμε κάποιες αλήθειες για το κοινό μας παρελθόν». Μα μέσα στην αίθουσα του Princeton παρευρίσκετο ο Νίκος Γκατζογιάννης, μάρτυρας του παιδομαζώματος και συγγραφέας του βιβλίου Ελένη και του ομώνυμου φιλμ. Αναρωτιόμαστε γιατί δεν του δόθηκε η ευκαιρία να επεκταθεί, εφ’ όσον οι φορείς της ακαδημαϊκής αυτής ημερίδας ενδιαφερόταν για διάλογο προς προσεύρεση της ιστορικής αλήθειας; Γιατί οι δυο ακαδημαϊκοί-ερευνητές δεν έκαναν καμιά προσπάθεια κατά τη διάρκεια της έρευνάς τους και πριν της ημερίδας της δεκάτης Μαΐου, να προσεγγίσουν το κ. Γκατζογιάννη, ο οποίος είναι γνωστός και προσιτός, για περαιτέρω πληροφορίες θυμάτων του παιδομαζώματος και αρκέστηκαν μόνον σε ορισμένες επαφές;
Τα μέλη της Παμμακεδονικής Ενώσεως Αμερικής, καθώς και τα μέλη των απανταχού Μακεδονικών τμημάτων δηλώνουμε πως είμαστε θερμοί υποστηρικτές της ελεύθερης ακαδημαϊκής εκφράσεως και της απρόσκοπτης ερευνητικής δραστηριότητας. Καταδικάζουμε όμως όταν οποιαδήποτε ακαδημαϊκή ενέργεια ξεφεύγει από τον πρωταρχικό ερευνητικό στόχο της και πραγματοποιείται σε πλαίσια πολιτικής σκοπιμότητας. Τονίζουμε πως κάθε ακαδημαϊκή προσπάθεια γίνεται επικίνδυνη όταν βασίζεται σε διαστρεβλωμένες και παραποιημένες ιστορικές αλήθειες, εξυπηρετώντας έτσι διάφορες πολιτικές σκοπιμότητες. Εξ ίσου όμως, ως πολίτες και γνώστες του δικαιώματος της ελευθέρας εκφράσεως, καταπολεμούμε και καταδικάζουμε κάθε απόπειρα (οπουδήποτε προερχόμενη) η οποία διαστρεβλώνει την Ελληνική ιστορία και πολιτιστική μας κληρονομιά.
Πόσο μάλλον όταν η εν λόγω έρευνα χρησιμοποιείται για να υπονομεύσει τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας. Ο Δρ. Danforth σε δήλωσή του στην εφημερίδα Texas Observer http://www.texasobserver.org/showArticle.asp?ArticleID=1273 πολιτικοποίησε την ακαδημαϊκή του δραστηριότητα όταν έλαβε αρνητική στάση στο ψήφισμα της Πολιτείας του Τέξας το οποίο υποστήριζε την Ελληνικότητα των Μακεδόνων. Η δε κ. Boeschoten σε άρθρο της "Usage des langues minoritaires les departments de Florina et d’ Aridea (Macdoine)" http://strates.revues.org/document381.html που αναφέρεται στη μελέτη 72 χωριών της περιοχής Φλωρίνης και Αριδαίας, η οποία μελέτη έγινε από την ίδια και την Helleen van der Minnie, αναφέρει: «Στην περιοχή αυτή της Φλώρινας και της Αριδαίας, εκτός από την δεσπόζουσα γλώσσα, οι εξής γλώσσες ακόμη χρησιμοποιούνται: η Μακεδονική, η Βλάχικη (συγγενής της Ρουμανικής) Αρβανίτικα (συγγενής της Αλβανικής), Τούρκικα, Ρομ και η Ποντιακή διάλεκτος». Ας παραβλέψουμε το γεγονός πως τα Βλάχικα, τα Αρβανίτικα και τα Ποντιακά είναι συνυφασμένα με την Ελληνική κουλτούρα και πολιτισμό του Ρουμ-μιλλέτ και δεν αντιπροσωπεύουν καμιά εθνική μειονότητα, αλλά η αναφερόμενη «Μακεδονική» γλώσσα ποια είναι; Ποιοι είναι αυτοί οι «Μακεδόνες» που αποτελούν μειονότητα ανάμεσα σε δυόμισι εκατομμύρια Μακεδόνες;
Ο Ανδριώτης στο βιβλίο του The Federative Republic of Skopje and its Language, (σελ. 18) αναφέρει: «Οποιαδήποτε κρίση ανάλογα με την αξία της θεωρίας της πρέπει να εξαρτηθεί, απαραιτήτως, από τον αντικειμενικό καθορισμό που αποτελεί μια χωριστή γλώσσα. Και ένας τέτοιος καθορισμός μπορεί μόνο να βασιστεί στην επιστήμη της γλωσσολογίας που δεν αναγνωρίζει καμία πολιτική σκοπιμότητα».
Ο κ. Καζαμίας στο άρθρο του επίσης αναφέρει: «Αφ' ενός, οι πρώην εθνικόφρονες έχασαν το μονοπώλιο των κρατικών θεσμών, δηλαδή τα εργαλεία κατασκευής μιας επίσημης Ιστορίας κι αφ' ετέρου, ο αριστερός λαϊκισμός άρχισε να κρατικοποιείται, επισημοποιώντας την, μέχρι πρότινος, ανεπίσημη Ιστορία του». Δηλαδή τι εννοεί εδώ ο κ. Καζαμίας; Η ιστορία έχει αλλάξει; Ποιοι είναι αυτοί που προσπαθούν να αλλάξουν την ιστορία και ποιες είναι οι σκοπιμότητές τους; Σε τι αποβλέπουν; Η ιστορία του παιδομαζώματος έχει καταγραφεί όχι μόνον από Ελληνικές πηγές, αλλά και από ξένους φορείς. Ο Ζαφειρόπουλος στο βιβλίο Ο Αντισυμμοριακός Αγών 1945-48, γράφει:
Η Βαλκανική επιτροπή του ΟΗΕ συνέταξε την 21ην Μαΐου 1948 πλήρη έκθεσιν, εν τη οποία ετονίζετο, ότι αι δημιουργούμεναι απαγωγαί Ελληνοπαίδων απετέλουν μέρος γενικωτέρου σχεδίου, αποβλέποντος μεταξύ άλλων εις την εξόντωσιν της Ελληνικής φυλής, και συνίστων το ιδιότυπον αδίκημα της γενοκτονίας.
Το Διεθνές Συνέδριον Προστασίας Παίδων συνήλθον εν Στοκχόλμη τον Αύγουστον 1948 έλαβε παμψηφεί απόφασιν, δια της οποίας «παρακαλούνται επιμόνως τα Ηνωμένα Έθνη, όπως εξεύρουν τα κατάλληλα μέσα, ώστε εξασφαλισθή όσον το δυνατόν ταχύτερον η επιστροφή εις τας εστίας απάντων των παιδιών, τα οποία κρατούνται μακράν των γονέων των». Εν συνεχεία η Διεθνής Συνδιάσκεψις του Ερυθρού Σταυρού εξέδωκεν απόφασιν, δια της οποίας εξέφραζε την ευχήν επαναπατρισμού το ταχύτερον των απαχθέντων παιδιών.
Η εν Ρώμη συνελθούσα Διακοινοβουλευτική Διάσκεψις εχαρακτήρισε το παιδομάζωμα «κατάφωρον παραβίασιν της διεθνούς Ηθικής».
Η έκτη Επιτροπή του ΟΗΕ εχαρακτήρισε το παιδομάζωμα ως διεθνές αδίκημα κατά την επεξεργασίαν της Διεθνούς συμβάσεως περί γενοκτονίας.
Ο Πάπας την 21-4-48 είπε: «Μία ιδιαιτέρα ευλογία ας δοθεί εις όλας τας απελπισμένας οικογενείας, εις όλους τους πατέρας, εις όλας τας μητέρας, αι οποίαι είναι ασυγκρίτως περισσότερον θύματα δια τα τέκνα των παρά δια το ιδικόν των σαρκίαν».
Ο Αρχηγός της Αγγλικής Εκκλησίας Αρχιεπίσκοπος Κανταβρυγίας την 19-4-48, εδήλωσε: «Τοιαύται πράξεις μας πληρούν φρίκης και λύπης. Αποτελούν ύβριν προς τον Θεόν και καταισχύνουν τον άνθρωπον».
Η Διεθνής Επιτροπή Προστασίας του Παιδός την 30-3-48 ετηλεγράφησεν από την Γενεύην: «Βεβαιωθήτε περί ειλικρινούς συμπαθείας μας δια τας τραγικάς περιστάσεις, αίτινες κτυπούν την Ελληνικήν παιδικήν ηλικίαν».
Και εμείς ερωτούμε: Δρ. Καζαμία, ποια είναι άραγε αυτή «η πρότινος ανεπίσημη Ιστορία» η οποία άρχισε να επισημοποιείται; Είναι μήπως η ιστορία την οποία μας παρουσίασαν οι δυο ακαδημαϊκοί-ερευνητές στις δέκα Μαΐου;
Για περισσότερες πληροφορίες επί της ημερίδας στο Princeton βλέπε: http://www.panmacedonian.info/PAIDOMAZOMA.htm
