|
Σε πρόσφατη συνέντευξη του στην εφημερίδα «Εθνικός Κήρυκας της Νέας Υόρκης» ο γνωστός καθηγητής Δρ. Σπύρος Βρυώνης αγγίζει σημαντικά θέματα τα οποία θα πρέπει να απασχολήσουν όλους μας και να προκαλέσουν μία ευρύτερη συζήτηση ανάμεσα στην πολιτική, ακαδημαϊκή και πνευματική ηγεσία. Ως μέλος της Ελληνικής Ομογένειας της Αμερικής και υπερήφανος πολίτης δύο από τις σπουδαιότερες χώρες στην ιστορία της ανθρωπότητας (Ελλάδας και Η.Π.Α) οι οποίες μοιράζονται την ίδια ψυχή, «τον Ελληνισμό» καθώς και με την ιδιότητά μου ως Γενικού Γραμματέα της Παμμακεδονικής Ενωσης Αμερικής και ως Προέδρου της Επιτροπής Εθνικών Θεμάτων του Ελληνοαμερικανικού Εθνικού Συμβουλίου θα ήθελα να καταθέσω τις θέσεις και τους προβληματισμούς μου στα σημαντικά αυτά ζητήματα.
O ρόλος της Εκκλησίας Η ενασχόληση και ανάμιξη της Εκκλησίας (και των Θρησκευτικών Θεσμών γενικότερα) στις κοσμικές υποθέσεις της κοινωνίας και ειδικότερα της Ομογένειάς μας στις ΗΠΑ έχει απασχολήσει αρκετούς αρθρογράφους τον τελευταίο καιρό. Και είναι πραγματικά χρήσιμο να επιδίδονται οι πολίτες σε μία τέτοια συζήτηση. Ο δρ. Βρυώνης αναφέρει χαρακτηριστικά στη συνέντευξή του, και συμφωνώ απολύτως μαζί του, ότι το επιχείρημα τέθηκε από τον ίδιο τον Ιησού Χριστό : «Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ». Από την άλλη πλευρά, θα πρέπει να επισημανθεί και να γίνει κατανοητό ότι στην πάροδο χιλιετιών, οι Ελληνες είχαν πάντοτε μία ιδιαίτερη σχέση με την θρησκεία τους: Από τα αρχαία χρόνια (θυμηθείτε το «αφ’ Εστίας άρχεσθαι») μέχρι το «Κρυφό Σχολειό» στη διάρκεια των 400 χρόνων της Τουρκοκρατίας (οι οποίοι μεταξύ άλλων συνήθιζαν να κόβουν τις γλώσσες των Ελλήνων για να μην ομιλούν την Ελληνική). Στη Νεώτερη Ελληνική ιστορία οι Ελληνες Ιεράρχες διακινδύνευσαν ακόμη και τη ζωή τους, αντιστεκόμενοι στον πανίσχυρο τότε Ναζισμό για να προστατεύσουν τους Ελληνες Εβραίους από το ολοκάυτωμα, τη στιγμή που άλλοι θρησκευτικοί ηγέτες, στην καλύτερη περίπτωση, έστρεφαν σιωπηλά την κεφαλή τους στην άλλη πλευρά. Αποτέλεσμα; Η ακραία εκδικητικότητα εκ μέρους των Ναζιστών αφάνισε σχεδόν το 10% του Ελληνικού πληθυσμού (απώλειες μεγαλύτερες από κάθε άλλη χώρα) κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ναι, στα μάτια, στις καρδιές και τις ψυχές των Ελλήνων, ο Ελληνικός Kλήρος έχει κερδίσει το δικαίωμα να ηγείται του ποιμνίου του. Επιπλέον, είναι ευρύτατα γνωστό ότι η κοσμική ηγεσία της Ομογένειας δεν έχει καταφέρει να συμφωνήσει στην αποδοχή του «Πρώτου ανάμεσα σε Ίσους ηγέτη», συνεπώς οι Ιεράρχες, εξ ανάγκης, συχνά ωθούνται στη θέση της ηγεσίας.
Δύο ακόμη επισημάνσεις για όσους υπεραμύνονται του διαχωρισμού της Εκκλησίας και Πολιτείας στην Αμερικανική μας Δημοκρατία. Πριν τέσσερα χρόνια ένας Εβραίος Ραββίνος (ο Γερουσιαστής Λίμπερμαν) ήταν υποψήφιος για την Αντιπροεδρία των ΗΠΑ, και δεν έγινε καμμία δημόσια συζήτηση εναντίον της υποψηφιότητάς του ή σε κάθε περίπτωση δεν έγινε θέμα. Δεύτερον, στις τελευταίες εκλογές, η θρησκευτική δεξιά ανοιχτά και ενεργά υποστήριξε παναμερικανικά έναν υποψήφιο από τον άμβωνα και επιτυχώς εξέλεξε το νέο Πρόεδρο της Αμερικής. Αυτή η ανάμιξη δημιούργησε μεν θέμα, αλλά στο τέλος οι ψηφοφόροι είχαν τον τελευταίο λόγο. Συμπέρασμα: Στην καλύτερη περίπτωση, υπάρχει πολύ ασυνέπεια στην ευαισθησία του αμερικανικού κοινού στο θέμα της συμμετοχής των θρησκευτικών ηγετών στις υποθέσεις του κράτους. Παρόλα αυτά, ορισμένα μέλη της Ομογένειάς μας εμφανίζονται ιδιαίτερα ευαίσθητα στο θέμα (στην ανάμιξη) των Ελλήνων Ορθοδόξων Ιεραρχών.
Έχοντας αναφέρει τα ανωτέρω, συμφωνούμε με τον Δρ. Βρυώνη ότι “οι περισσότεροι Ελληνο-Αμερικανοί δεν είναι καλά οργανωμένοι ή/και ενημερωμένοι ώστε να συμμετάσχουν επιτυχώς στη διαμόρφωση της Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής”. Ωστόσο, άποψη μας είναι ότι δεν θα μπορούσε να υπάρξει κανένας καλύτερος ηγέτης από τον Αρχιεπίσκοπο Δημήτριο, Μακεδών ο ίδιος στην καταγωγή, καλλιεργημένος και είναι και Επίτιμος Πρόεδρος της Παμμακεδονικής Ένωσης για να συνοδεύσει την Ομογενειακή αντιπροσωπεία στο Υπουργείο Εξωτερικών και να επιχειρηματολογήσει ενάντια στην ανατροπή της προϋπάρχουσας μέχρι τώρα πολιτικής του σ’ αυτό το θέμα, την οποία και θεωρούμε ακατανόητη, ανεπίδεκτη προάσπισης και ενάντια στα ίδια συμφέροντα των ΗΠΑ. Ακόμη και εάν ο Σεβασμιότατος ήταν ένας απλός ιερεύς Κοινότητας και όχι Αρχιεπίσκοπος, θα τον επιζητούσαμε να οδηγήσει την αντιπροσωπεία μας και να παραθέσει τα επιχειρήματά του ενώπιον της ηγεσίας της κυβερνήσεώς μας.
Τέλος, δεν θα χαρακτηρίσουμε την έκβαση των προσπαθειών που αναλάβαμε ως "άνευ ορατής ωφέλειας» επειδή έντονα πιστεύουμε ότι το ζήτημα δεν επιλύθηκε ακόμα, ούτε θα επιλυθεί ποτέ, έως ότου επιτευχθεί μια δίκαιη λύση.
Ο ρόλος της Ομογένειας στην Ελληνική Εξωτερική Πολιτική
Συμφωνούμε με τη θέση ότι η Ελληνική κυβέρνηση έχει την πρωταρχική ευθύνη να χειρισθεί τα θέματα της Ελληνικής Εξωτερικής Πολιτικής. Το Μακεδονικό, ωστόσο, ξεπερνά τα Ελληνικά σύνορα καθώς είναι ένα ζήτημα κλεμμένης εθνικής ταυτότητας και μία κακόβουλη προσπάθεια αναθεώρησης της ιστορίας. Κατά συνέπεια, καθίσταται θέμα που απασχολεί όλους τους ελεύθερους ανθρώπους στον κόσμο και ιδιαίτερα εκείνους που μοιράζονται τη Μακεδονική ταυτότητα και κληρονομιά. Εν ολίγοις, αφορά τους Ελληνες παγκοσμίως, συμπεριλαμβανομένων και των Ελληνοαμερικανών.
Οι Εβραίοι, προς τιμή τους, ανεξαρτήτως υπηκοότητας, έχουν θέσει ως προτεραιότητα τον αγώνα ενάντια σε κάθε προσπάθεια αναθεώρησης της ιστορίας σχετικά με το ολοκαύτωμα και άλλων θεμάτων που αφορούν στον Ιουδαϊσμό. Οι Ελληνες, με μία αμίμητη οικουμενική κληρονομιά, πολιτισμό και εισφορά στην ανθρωπότητα, έχουν το ιερό καθήκον και χρέος να πράξουν το ίδιο. Η διατήρηση του Ελληνισμού είναι τόσο πολύτιμος και τόσο παγκόσμια ως ιδανικό για να αφεθεί μόνον στα χέρια των κατοίκων της Ελλάδας. Η ζωή του Δρ. Βρυώνη και η προσφορά του στον Ελληνισμό σίγουρα προσωποποιεί αυτό το «πιστεύω». Δεν έχουμε τη ψευδαίσθηση ότι η ομογένειά μας είναι επαρκώς προετοιμασμένη και έτοιμη να δώσει μάχες έναντι στους επαγγελματίες λομπίστες, τις υπηρεσίες των οποίων μετέρχονται άλλες εθνικές ομάδες για να προασπίσουν τα συμφέροντά τους στην Ουάσινγκτον, έδρα της υπερδύναμης. Είναι γεγονός ότι το επιχείρημα αυτό το έχουμε θέσει σε αρκετές Ελληνικές κυβερνήσεις επί δεκατίες τώρα, αλλά ματαίως. Από την άλλη πλευρά, δεν είμαστε πρόθυμοι να εγκαταλείψουμε την ευθύνη μας και το καθήκον μας να υπερασπισθούμε με όλη μας τη δύναμη, την κληρονομιά μας, την ταυτότητά μας, την ιστορία μας, τα δίκαια μας, την ελευθερία να επιδιώξουμε την ευτυχία μας. Με απλά λόγια, αν δεν το κάνουμε εμείς, κανείς δεν θα το κάνει αυτό για εμάς. Εν ολίγοις, αναγνωρίζουμε τις αδυναμίες μας και την επείγουσα ανάγκη να τις αντιμετωπίσουμε, αλλά σθεναρά πιστεύουμε ότι με την πάροδο των χρόνων οι ερασιτεχνικές μας προσπάθειες για τα λεγόμενα «Ελληνικά θέματα» δεν υπήρξαν αντιπαραγωγικές, όπως ισχυρίζεται ο Δρ. Βρυώνης, αλλά μάλλον το αντίθετο, υπήρξαν δημιουργικές. Με δεδομένο ότι όλες οι πολιτικές έχουν τοπική σημασία, τότε ποίο είναι το συμφέρον της Ελλάδας; Μία ομογένεια που ενδιαφέρεται για τα Ελληνικά θέματα ή μία ομογένεια που αδιαφορεί;
Ανεξαρτήτως από το πως απαντά κανείς σε αυτό το ερώτημα, κατά την άποψή μας ενεργούμε όχι μόνον ως Ελληνοαμερικανοί, αλλά επίσης ως ελεύθεροι άνδρες και γυναίκες οι οποίοι επιθυμούμε να διατηρήσουμε την κληρονομιά μας. Πράττοντας έτσι, προωθούμε, όχι επιλεκτικά, τις οικουμενικές και παγκόσμιες αξίες του Ελληνισμού/Αμερικανισμού: δικαιοσύνη, ελευθερία και την αναπαλλοτρίωτη ελευθερία για όλα τα τέκνα του Θεού να επιδιώκουν την ευτυχία τους.
ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ Η ΠΓΔΜ να μην κλέψει το όνομα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ Ας μας επιτραπεί να διαφωνήσουμε με την εκτίμηση του Δρ. Βρυώνη ότι «το όνομα δεν έχει ιδιαίτερη σημασία». Υποστηρίζουμε ότι έχει θεμελιώδη σημασία. Τα παραδείγματα της Νέας Αγγλίας και της Νέας Υόρκης δεν έχουν παράλληλη αντιστοιχία με το θέμα της ΠΓΔΜ/ και της Μακεδονίας. Και στις δύο περιπτώσεις οι Νεοϋορκέζοι και οι κάτοικοι της Νέας Αγγλίας αποκαλούνται Αμερικανοί και όχι Βρετανοί ή Γάλλοι. Οι κάτοικοι του ΠΓΔΜ, αντιθέτως, ισχυρίζονται ότι είναι «Μακεδόνες». Οι κάτοικοι του Βασιλείου της Αρχαίας Μακεδονίας κάποτε ιστορικά και αναμφισβήτητα αποτελούσαν τμήμα του τότε Ελληνικού κόσμου και θεωρούνταν Έλληνες για περισσότερα από 2,000 χρόνια. Το 1944 οι Σλάβοι νονοί Τίτο και Στάλιν βάπτισαν δια εθνογεννήσεως τους Σλάβους κάτοικους της όμορης Γιουγκοσλαβικής επαρχίας Βαρντάρσκα-Μπανοβίνα ως «Μακεδόνες» για σαφείς επεκτατικούς λόγους. Επιπλέον, σήμερα η ΠΓΔΜ παρουσιάζοντας τις αδιαφιλονίκητες προθέσεις της ισχυρίζεται ότι μεταξύ άλλων ο Μέγας Αλέξανδρος και ο Αριστοτέλης είναι πρόγονοι τους, παρά το γεγονός ότι οι Σλάβοι της ΠΓΔΜ δεν εμφανίστηκαν μέχρι τον 6ο αιώνα μ.Χ., δηλαδή 1,000 χρόνια μετά από τη διάδοση του Ελληνικού (κι όχι Μακεδονικού) πολιτισμού που έκαναν οι Ελληνες ενωμένοι υπό τον Φίλιππο τον Β’ και τον γιό του Αλέξανδρο τον Γ’ σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο. Πρέπει να σημειωθεί ότι δεν ήταν Έλληνες οι ιστορικοί που ονόμασαν την εποχή του Αλεξάνδρου και των χρόνων που ακολούθησαν ως «Ελληνιστική περίοδο».
Ισως πιο κατάλληλα παραδείγματα θα ήταν (α) η περίπτωση της Μεγάλης Βρετανίας (GB) στην οποία αρνήθηκε η είσοδος στην Ευρωπαϊκή Ενωση με το όνομα Μεγάλη Βρετανία από ένα Γαλλικό Βέτο. Οι Γάλλοι φοβήθηκαν ότι αυτό το όνομα ίσως δώσει λόγους στη Μεγάλη Βρετανία να ισχυρισθεί ότι η Γαλλική νομαρχία της Βρετάνης είναι δική της. Τελικώς, η Μεγάλη Βρετανία εισήλθε στην Ευρωπαϊκή Ενωση ως Ηνωμένο Βασίλειο (UK). Ενα ακόμη παράδειγμα (β) αφορά στην Αυστρία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Αυστρία επιθυμούσε να είναι γνωστή ως “Γερμανική Δημοκρατία της Αυστρίας”. Ο νικητής Θείος Σαμ δεν ήθελε να ακούσει τίποτε σχετικό. Μία χώρα με το όνομα Γερμανία ήταν αρκετή. Η Αυστρία έπρεπε να αρκεσθεί στο απλό όνομα «Αυστρία» και οι κάτοικοί της από τότε αποκαλούνται Αυστριακοί.
Τα προαναφερόμενα παραδείγματα είναι απλό δείγμα πολλών περιστάσεων στη σύγχρονη εποχή σύμφωνα με τα οποία χώρες, παρά τις επιθυμίες τους, εξαναγκάσθηκαν να αλλάξουν το όνομά με το οποίο ήθελαν να είναι γνωστές διότι δεν έγινε αποδεκτό από γειτονικές χώρες ή/και για διάφορους άλλους λόγους. Συνεπώς το επιχείρημα ότι η ΠΓΔΜ έχει το δικαίωμα να αυτοκαλείται όπως επιθυμεί είναι στην καλύτερη περίπτωση αδύναμο.
Αυτό που ενοχλεί η αλλαγή της Αμερικανικής πολιτικής είναι το γεγονός ότι ενθαρρύνει μία αδύναμη και ακυβέρνητη νέα χώρα-οντότητα με τεράστια εσωτερικά προβλήματα να ακολουθήσει μία ανήθικη πολιτική «πολιτιστικής τρομοκρατίας» τη στιγμή που έχουμε διακηρύξει τον πόλεμο σε όλες τις τρομοκρατίες! Αυτό το κράτος δικαίου και αυτές τις δημοκρατικές αξίες επιθυμούμε να διδάξουμε στον κόσμο; Αυτός είναι ο «οδικός χάρτης» της Νέας Τάξης Πραγμάτων;
Με όλο τον δέοντα σεβασμό στον Δρ. Βρυώνη, ανεξάρτητα από το εάν το ζήτημα του ονόματος της Μακεδονίας είναι ή θα έπρεπε να είναι σημαντικό για την Ελλάδα, σε κάθε περίπτωση θα έπρεπε και ΕΙΝΑΙ ΥΨΙΣΤΗΣ σημασίας για τις Ηνωμένες Πολιτείες και την ηγεσία μας στον κόσμο.
· Πρώτον, για κανένα επαρκή λόγο, μαχαιρώνουμε έναν φίλο και σύμμαχο (την Ελλάδα) πισώπλατα. · Δεύτερον, αντιστρέφουμε μία πολιτική 60 χρόνων για αμφισβητούμενα πολιτικά οφέλη. · Tρίτον, έχοντας ξοδέψει πολλά από τα χρήματα των Αμερικανών φορολογούμενων στη δεκαετία του ’40 και έχοντας θυσιάσει πολύ Ελληνικό αίμα για να αποτρέψουμε την προσπάθιεα του Τίτο και του Στάλιν να σφετερισθούν την Μακεδονία και να υποδουλώσουν την Ελλάδα, τώρα προσφέραμε στην ΠΓΔΜ την επιβράβευση την οποία αναζητούσαν στο πιάτο, αγνοώντας τις ευαισθησίες του καλύτερου μας συμμάχου στο ζήτημα αυτό. Ρωτούμε επανειλημμένως:
Είναι αυτό το κράτος δικαίου και οι δημοκρατικές αξίες που θέλουμε να διδάξουμε στον κόσμο; Είναι αυτός ο «οδικός χάρτης» της Νέας Τάξης Πραγμάτων; Οδηγούν αυτές οι τακτικές σε παγκόσμια ειρήνη;
Είμαι σίγουρος ότι ο Δρ. Βρυώνης γνωρίζει την ακόλουθη αναφορά από την επικοινωνία που είχε το 1944 ο Αμερικανός Υπουργός των Εξωτερικών Stettinius. Οφείλω να το καταθέσω εδώ προς όφελος των αναγνωστών:
"... Η παρούσα κυβέρνηση (των ΗΠΑ) θεωρεί κάθε συζήτηση περί Μακεδονικού "έθνους", Μακεδονικής "Πατρικής γης", ή Μακεδονικής "εθνικής συνείδησης" αδικαιολόγητη δημαγωγία που δεν αντιπροσωπεύει καμία εθνική ή πολιτική πραγματικότητα και βλέπει στην παρούσα αναγέννησή της μία πιθανή κάλυψη για επιθετικές προθέσεις ενάντια στην Ελλάδα... "
Η Τουρκία αποτελεί το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας.
Πιστεύουμε ότι οι περισσότεροι Ελληνες θα συμφωνούσαν με την ανωτέρω δήλωση. Ωστόσο, δυστυχώς πιστεύουμε ότι πρέπει να αλλάξουμε αυτή την άποψη. Και λέω δυστυχώς διότι θεωρούμε την «Παλαιά Τάξη Πραγμάτων» και τη “Νέα Τάξη Πραγμάτων” ως συνυπεύθυνες για τη συμπεριφορά της Τουρκίας.
•Στη δεκαετία του 50, ο Πρόεδρος Eisenhower υποστήριζε ότι πρέπει να χρησιμοποιούμε τις ίδιες εξαιρετικές αρχές της ελευθερίας και της δικαιοσύνης προς τους φίλους και εχθρούς μας. Εντούτοις οι Τούρκοι δεν το πίστεψαν. Το 1955 σκηνοθέτησαν μία πλαστή επίθεση στο Τουρκικό Προξενείο της Θεσσαλονίκης, και έφεραν ένα οργισμένο πλήθος κακοποιών από την Ανατόλια οι οποίοι έκαψαν, βίασαν και σκότωσαν αθώους Ελληνες στην Κωσνταντινούπολη και Σμύρνη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έστρεψαν το βλέμμα τους προς την άλλη πλευρά. Μερικά χρόνια αργότερα, οι Τούρκοι σκηνοθέτησαν ένα ακόμη «show». Δίκασαν τον Τούρκο Πρωθυπουργό Menderes και τον καταδίκασαν σε θάνατο για τις ομαδικές σφαγές που διέπραξε το 1955. Εν κατακλείδι, στη δεκαετία του ΄50 πάνω από 90,000 Ελληνες ζούσαν στην Κωνσταντινούπολη. Οι Έλληνες αυτοί υπήρχαν εκεί από την εποχή του Περικλέους. Σήμερα ζούν σ’ αυτή λιγότεροι από 3,000.
•Το 1956 οι Ούγγροι πίστεψαν στα λόγια του Αμερικανού Υπουργού Εξωτερικών John Foster Dulles και επαναστάτησαν ενάντια των Κομμουνιστών καταπιεστών τους αναμένοντας βοήθεια. Οι Ηνωμένες Πολιτείες τους αγνόησαν και οι Ούγγροι πνίγηκαν στο αίμα τους. •Τα τελευταία χρόνια οι Αρμένιοι Αμερικανοί προσπαθούν να πετύχουν από το Αμερικανικό Κογκρέσσο την αναγνώριση της Αρμενικής Γενοκτονίας από τους Οθωμανούς Τούρκους. Δυστυχώς, και οι Ρεπουμπλικάνοι και οι Δημοκρατικοί Πρόεδροι σ’ αρκετές περιπτώσεις παρενέβησαν προσωπικά για να αποτρέψουν την αναγνώριση για να μη δυσαρεστήσουν τους φίλους μας Τούρκους!
•Το καλοκαίρι του 2002 ο Paul Wolfowitz, τότε Αναπληρωτής Υπουργός Αμυνας, δήλωσε κατά τη διάρκεια συνεντεύξεως στο CNN στην Κωνσταντινούπολη -την οποία επισκέφθηκε για να πείσει τους Τούρκους να μας επιτρέψουν να ανοίξουμε ένα βόρειο μέτωπο εναντίον του Σαντάμ- ότι “αυτό που θαυμάζει περισσότερο στους Τούρκους είναι ο τρόπος που συμπεριφέρονται στις μειονότητες”. Προφανώς, ο κ. Wolfowitz όπως οι Γερμανοί στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν θυμήθηκε το ολοκαύτωμα/γενοκτονία των Αρμενίων, Ασσυρίων και των Ελλήνων. Τον προκαλούμε να επισκεφθεί το Βερολίνο και να προβεί σε παρόμοια δήλωση για τους Ναζιστές.
Οι Τούρκοι «μας ευχαρίστησαν» για την αφοσίωσή μας, διακριτικότητα και υποστήριξη με την άρνησή τους να μας παράσχουν πρόσβαση στις βάσεις τους για να ανοίξουμε ένα βόρειο μέτωπο στον δεύτερο πόλεμο που διεξάγαμε κατά του Σαντάμ.
• Οι Πρόεδροι Clinton και Bush απομάκρυναν τον Γιουγκοσλάβο «χασάπη» Slobodan Milosevic από την εξουσία και ακόμη ψάχνουμε τους μαζικούς τάφους που άφησε πίσω του. Την ώρα που διεξαγόταν ο πόλεμος, 30,000 “τρομοκράτες” Kούρδοι δολοφονήθηκαν από τους Τούρκους αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες και ο υπόλοιπος κόσμος «δεν άκουσαν» ποτέ γι’ αυτές.
• Στον πρώτο πόλεμο του Ιράκ οι Ηνωμένες Πολιτείες επενέβησαν και απομάκρυναν τους εισβολείς από το Κουβέιτ. Στην Κύπρο κλείσαμε τα μάτια όταν οι Τούρκοι επενέβησαν για να “σώσουν” τους απειλούμενους αδελφούς τους. Ως αποτέλεσμα τούτου, ένας μεγάλος αριθμός Τουρκοκυπρίων εγκατέλειψε τα πάτρια εδάφη αρνούμενος να “σωθεί” από και να συμβιώσει με τους εξ Ανατολής ομοεθνείς τους. Εμείς, με της ειρά μας, παρουσίασαμε στις δύο κοινότητες της Κύπρου το μη δημοφιλές “Δημοκρατικό Σχέδιο Ανάν” το οποίο μεταξύ άλλων προβλέψεων προσέφερε στη μεοιονότητα των 18% ένα πολύ «δημοκρατικό βέτο» στις αποφάσεις της πλειοψηφίας του 82% και πρότεινε στους Ελληνο-Κυπρίους να αυτο-αποζημιωθούν για την απώλεια των περιουσιών τους από τους Τούρκους εισβολείς! Νομίζω ότι πλέον είναι σαφές: Γνωρίζουμε τον ένοχο. Δεν πρόκειται για την Τουρκία. Πρόκειται για εμάς τους ίδιους!
Για να αποφύγουμε την παρανόηση των θέσεων μας, όπως συνέβη σε μία συνομιλία που είχαμε στην Αθήνα προ έτους με τον πρώην Αμερικανικό Πρέσβη Thomas Miller, ξεκαθαρίζουμε ότι είμαστε υπερήφανοι και για τις δύο Μητέρες Πατρίδες και όντες Ελληνικής καταγωγής διακατεχόμαστε από το Σωκρατικό σύμπλεγμα το οποίο διδάσκει:
«Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον έστι η πατρίς και σεμνότερον και αγιώτερον και εν μείζονι μοίρα και παρά θεοίς και παρ’ ανθρώπους τοις νουν έχουσι» (δηλαδή και από την μητέρα και τον πατέρα και απ΄ όλους τους προγόνους πολυτιμότερη είναι η πατρίδα, πιο σεβαστή και πιο ιερή και σε μεγαλύτερη εκτίμηση από τους θεούς κι από τους ανθρώπους που έχουν μυαλό). (Πλάτωνος διάλογοι - Κρίτων).
Ως Ελληνοαμερικανοί έχουμε το προνόμιο να είμαστε αφοσιωμένοι σε δύο μοναδικές Μητέρες – πατρίδες. Στην πρώτη που γέννησε τη Δημοκρατία και τις αθάνατες ανθρωπιστικές αξίες και στη δεύτερη που έχει το προνόμιο να τις διαφυλάττει και να τις προωθεί. Κατά συνέπεια, είναι δικό μας το ιερό προνόμιο και καθήκον να τις προστατεύουμε ως «καλοί κ’ αγαθοί πολίτες» και να τις υπηρετούμε και τις δύο. Είθε ο Θεός να δείξει το έλεος του και να ευλογεί τον Ελληνισμό, την Αμερική και όσους φυλάγουν Θερμοπύλες!
Panos D. Spiliakos
Panos D. Spiliakos, Supreme Secretary Pan-Macedonian Association, Inc. Chairman, HANC Committee on National Issues
33 Wadsworth Road Sudbury, MA 01776-1372
Phone: (978) 443-3746 Fax: (978) 443-3201 Cell: (978) 764-5161 Email: elpadodi@aol.com
C:\Documents and Settings\Panos Spiliakos\My Documents\Pamakedoniki\2004-05\PANOS SPILIAKOS- LETTER TO NATIONAL HERALD, JAN 2005.doc |
